मला वाटते... चलती रहे जिंदगी...
लांबच्या प्रवासात ट्रेनमधे दरवाज्या जवळच्या बर्थवर झोपणं म्हणजे पाळण्यात झोपल्याचं सुख, एकाच वेळी झोक्या सोबत लयबद्ध तालातली ट्रेनच्या आवाजातली अंगाई ऐकू येत होती, छान झोप लागलेली असताना आधेमधेच कुणीतरी खट्याळाने झोक्याला मुद्दाम धक्का दिल्या सारखे आचके सुद्धा बसत होते.
कुठेशी गाडी थांबली होती, झोप चाळवली अंगावरल्या जाड उबदार ब्लँकेट मधून हात बाहेर काढून घड्याळात किती वाजले हे पहायला सुद्धा मन होत नव्हतं, इतकं छान उबदार वाटत होतं, तरीही झोप लागत नव्हती...
किती वेगळे विचार येतात नाही मनात? एकांतात असताना? मला तर असा मस्त प्रवास आवडतो, आणि म्हणावसं वाटतं "हम भी चले, तुम भी चलो, चलती रहे जिंदगी...
=शिवाजी सांगळे, ग्वालियर (म.प्र.)
