हायकू

२७
गवत फुलं
वार्‍यावरती झुले
मन मोकळे

२६
झरा वाहतो
मंजुळ सरगम
सुर मैफल
२५
संततधार
भिजवतो पाऊस
छत्री उरूस

भय मार्ग

भय मार्ग

सोसायचे किती वार भूकेल्या नजरांचे
वाहायचे कसे डाग ओलेत्या जखमांचे

आक्रंदती मनातून...गात्रे हाेउन म्लानी
कोंडून राहती भाव...सारे आत मनीचे

तूम्हा न सांगता काहि लावूनी इथ बोली
देती विकून देहास......बाजारी मरणाचे

पैसाच येथला देव.....त्याचे पूजक सारे
तोची कमावती मोल लावूनी जगण्याचे

हा खेळ खेळतो कोण दावूनी भय मार्ग
खोटेच चालती डाव..जींकूनी हरण्याचे

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/marathi-kavita-others/t28785/new/#new

हायकू

२४
वळीव सरी
भोवती मृदगंध
अत्तर कुपी

२३
नाजुक कशी
दव थेंबाची नक्षी
हार रत्नांचा

२२
पाऊस सरी
गडगड मेघांची
वाजतो ताशा

हायकू

२१
तांबूस लाल
फुले गुलमोहर
वणवा रानी

२०
घुमताे वारा
मधूर रानोवनी
सूर पावरी


१९
लोलक थेंब
पानांवर चमके
कानी कुंडल 

हायकू

१८
ओढ्याला पाणी
पाण्याची खळ खळ
पायी पैंजण

१७
होता सुर्यास्त
विखुरला अंधार
दिवा राऊळी

१६
फुलां बहर
दरवळ रानात
चित्त प्रसन्न

हायकू

१५
रश्मी प्रसार
आसमंती तांबड
सुरू आन्हिक


१४
निळ्या सागरी
उसळतात लाटा
डोलते नाव


१३
जल प्रपात
सर्वत्र पाणी पाणी
उरी अकांत 

सांगून टाळणे अन् टाळून ते जाणे

सांगून टाळणे अन् टाळून ते जाणे
मी जाणून आहे पक्का तुला शहाणे

घेवुनी इथे मी फ्रँक्चर पाय माझा
अशा प्रसंगी का विचार यावा तुझा
टाळता न टळले इस्पितळात जाणे ।

क्रोध येतो मला तुला कसे कळावे
वांछित तुज होतो तेही ना उमजावे
ठरवून सुध्दा भेट झाले न तुझे येणे ।

स्मरता कधी तुला हे दुःख दूर होते
राहूनी मौन स्वतःला सावरले होते
धरावी न अपेक्षा असे मनात येणे ।

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/vidamban-kavita/t28769/new/#new

हायकू

१२
पाऊस गेला
पाखरांचे ठिपके
तारेवरती


११
चंद्र शितल
मंद झुळुक वारा
झोपते बाळ

१०
काळोख्या रात्री
तारकांचे पिसारे
आता निजा रे

घड्याळाकडे पहायचं असतं!

घड्याळाकडे पहायचं असतं!

ढग दाटून आल्यावर आणि पाऊस पडून गेल्यावर, वेळेचं भानच उरत नाही. एरवी सावली सोबत पळणार्‍या आम्हाला पाया खालच्या व लांबत जाणार्‍या सावल्यां वरून वेळेचा अंदाज बरोबर घेता येतो.

अशा अंधार वेळी, मग नजर वारंवार घड्याळाकडे जाते, तेंव्हा हळूच कुुणीतरी म्हणतं "काय गडबड, सारखं घड्याळ पाहताय?" काय बोलणार अशांना? वेळेशी तुमचं सुत जमणं फार महत्वाचं असं मला वाटतं. दर वर्षाचा पहिला पाऊस सगळ्यांना हवा हवासा वाटतो, तसाच बेभरवश्याचा अंधार देखिल, नंतर काय तर सवय होउन जाते दोघांचीही.

आपण मस्त पणे चालत असतो, इतक्यात सुर्यावर चादर टाकल्या सारखे ढग पसरतात, अंधार दाटु लागतो, अन् अवचित टपटप सुरू होते, सोबत छत्री तर नसतेच, कौतुक भरल्या डोळ्यांनी पडणारा एक एक थेंब डोळ्यात साठवू लागतो, कुणाला तरी आठवु लागतो, विसरतो कि आपण भिजतोय, त्यात सुद्धा एक सुुख असतं, मागील काहि महिन्यांच्या दाहक उन्हातुन सुटतोय याचं.

एक भुक असते प्रियकर, प्रेयसीला भेटण्याची, मुक्त नाही पण एकाच छत्रीत खेटून भिजण्याची, दोस्तां सोबत गरमागरम कांदा भजी खाण्याची, टपरीवर वाफाळता चहा पिण्याची, खरचं हि वेळ असते पहिल्या पावसाची, पहिल्या अंधारलेल्या वाटांची, म्हणुन तीचं भान ठेवायचं असतं, घड्याळाकडे पहायचं असतं.

=शिवाजी सांगळे, बदलापूर, जि.ठाणे. +919422779941/+919545976589 Email:sangle.su@gmail.com
http://marathikavita.co.in/marathi-lekh/!-28778/new/#new

हायकू

९
पानां वरती
पडण्या सरी दंग
जलतरंग
८
रानी हिरव्या
सळसळत्या सरी
नवी नवरी
७
शिळ पाखरू
या गवताळ रानी
मंजुळ गाणी