जे रास्त आहे

जे रास्त आहे

हर एक येथला जरा जरा व्यस्त आहे
जगण्या पेक्षा मरण थोडे स्वस्त आहे

विचारता खुशाली तुम्ही ती कुणाला
सांगेल लगेच मी पण जरा त्रस्त आहे

करतो चौकिदार निवांत आराम येथे
घालतो मालक स्वरक्षणा गस्त आहे

पैसाच गरजेला पुरेना करून नोकरी
चोर सफेदपोश येथे मात्र मस्त आहे

करूनी आत्महत्या जातो बळी येथला
ऐकुन सुध्दा हाकारे यंत्रणा सुस्त आहे

उद्याचे आम्ही करतो तयार हमाल येथे
वाहण्या ओझे दप्तरांचे जे जास्त आहे

लिहिणे का हे गैर काही वाटते येथले?
वाटले म्हणुन सांगे शिव जे रास्त आहे

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/marathi-kavita-others/t28920/new/#new

हायकू

#हायकू ७८
एकच सर
देणं हे निसर्गाचं
पाचूंचा माळ २६.०६.२०१७            

#हायकू ७७
न्हाउन गेले
वृक्ष अन् कातळ
स्वच्छ जाहले २६.०६.२०१७

#हायकू ७६
मनात भाव
ओसंडतात शब्द
बांधे हायकू २६.०६.२०१७

हायकू

#हायकू ७५
शब्दांचा संग
हायकूचं निर्माण
आशयानंद २५.०६.२०१७

#हायकू ७४
तो धारावाहि
सारा शब्द समुह
हायकू होतो २४.०६.२०१७

#हायकू ७३
तीन ओळीत
व्यक्त करी हायकू
प्रभावी अर्थ २४.०६.२०१७

आठवतं !

आठवतं !

ढगांच्या गडगडाटांसह पागोळ्यातून पडणार्‍या पाऊस धारांचा कमी जास्त होत जाणारा लयबद्ध आवाज कानावर येत होता, मधेच वाट चूकलेल्या विजांची पळापळ खिडकीच्या काचेतून स्पष्टपणे अधोरेखीत होत होती. मध्यरात्र तशी उलटून गेलेली, पण आज डोळा लागत नव्हता. एक तर पावसाच्या धारांचा, गडगडाटाचा आवाज का कुणास ठावुक मनाला स्थिर होवु देत नव्हता.

अशा अवस्थेत विनाकारण मन फार मागे मागे जावु लागतं, नको इतक्या कुणाच्या तरी जवळ जावु पाहतं. सदमा चित्रपटातील एका दृष्यातील छतावरून, कौलांवरून ओघळणार्‍या पाण्याशी खेळणारी अल्लड, स्वतःत आकंठ हरवलेली श्रीदेवी आठवते? आणि आठवतो तीच्यावर जीवापाड जीव लावणारा कमल हसन? आठवतं! आपल्यात पण असा कुणीतरी एक असतो, जिव्हाळा जपणारा, काळजी घेत हळूवार प्रेम करणारा, आपण सुध्दा एकटेपणात शोधु लागतो त्याला, पण नाही सापडत तो, तो तर पार हरवलेला असतो डोंगराच्या कपारीवरून दूर पर्यंत दिसणार्‍या धुक्याच्या चादरी पल्याड, जाणवुन देत असतो स्वतःचं पुसटसं अस्तित्व. आजुबाजुला झाडं पण चिंब होवुन दव कुरवाळत उभी असतात, गवत फुलं दवाच्या ओझ्यानं मात्र वाकुन गेलेली, हळूहळू धुकं विरळ होवु लागतं, आपण चौकस पणे त्याचा शोध घेत असतो, मात्र तो कुठे गायब होतो ते समजत नाही.

त्याच नशेत वास्तव उजाडतं, वातावरणात अंधार तसाच भरून असतो, आता छतावर उरलेले पाऊस थेंब स्वतःला निथळत असतात, त्यांच्या पडण्याच्या कमी होत जाणार्‍या आवाजा सोबत एकाद पहाट पक्षाचा आवाज येतो आणि रस्त्यावर आँटो वगैरे वाहनांची चलती सुरू झालेली असते. रात्रभर शिणलेल्या मनाचा प्रवास हळू हळू संपवत, आळस देवुन स्वतःला ताजं करायचा प्रयत्न सुरू होतो, आजुबाजुला, शेजारी कुणीच नसतं, तेव्हा पाऊस पार थांबलेला असतो.

=शिवाजी सांगळे, बदलापूर, जि.ठाणे. +919545976589 Email:sangle.su@gmail.com
http://marathikavita.co.in/marathi-lekh/!-28903/new/#new

माझी चूक झाली

माझी चूक झाली

घेतला जो पेट नाती खाक झाली
आज माझ्या भावनेची राख झाली

आज त्यांनी ती हत्यारे म्यान केली
ऐकलेली बातमी ती फेक झाली

वार माझ्या काल ते पाठीत झाले        
माणसे गद्दार ही का थोक झाली?

टाकले होते तयांनी घाव जेंव्हा
कापणारी ती हत्यारे नेक झाली

सोसले मी वार त्यांनी घाव केले
एवढी बाजू जमेची एक झाली

वाटते माझीच सारी भूल होती
पाळताे मी मौन माझी चूक झाली

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/marathi-kavita-others/t28895/new/#new

हायकू

#हायकू ७२
टिपते क्षण
करविते दर्शन
हायकू काव्य २४.०६.२०१७

#हायकू ७१
सावळा मेघ
वाहतो पारदर्शि
सरीं मधून २३.०६.२०१७

#हायकू ७०
गडगडाट
विजा लखलखाट
सरी सैैराट २३.०६.२०१७

पेल्यात नशील्या

पेल्यात नशील्या

मौनात सागराच्या पाताळ व्यापलेले
नेत्रात कोणते या आभाळ  दाटलेले

डोळे  सरोवरी हे  घे सावरून त्यांना
जातील बावरूनी  घायाळ जाहलेले

पेल्यात या नशील्या सारेच धुंद होते
बेहोश  होत  गेले ते  लाळ  घोटलेले

सारी कथा कहानी ती वेगळीच होती
साक्षात भोगले मी ते काळ भारलेले

सोडून पाश माझे दे मोकळे करूनी
मौनात ठेव बाकी आभाळ गोठलेले

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/marathi-kavita-others/t28886/new/#new

हायकू

६९
रानात गर्द
शृंगारतो पाऊस
ओल सर्वत्र  २२.०६.२०१७

६८
पाऊस धारा
कोसळती वरून
सूर लयीत

६७
ओढ घेतली
आताच  पावसाने
लोकां प्रतिक्षा २१.०६.२०१७

यंदा पांडुरंगा

यंदा पांडुरंगा

देवाजीस प्रिय, भक्त सान थोर
नाही अवडंबर, जातपात !!

भक्तांनी फुलतो, चंद्रभागा तीर
पाहण्या ईश्वर, विटेवरी !!

परस्परामधे, पाहता ईश्वर
सुख हे अपार, जाणवते !!

पाहता एकदा, तृप्त हो नजर
सावळं साजिरं, विठ्ठलाते !!

यंदा पांडुरंगा, कर उपकार
द्यावे भरपूर, पिक पाणी !!

© शिवाजी सांगळे 🎭
http://marathikavita.co.in/marathi-bhakti-kavita/t28861/new/#new

नजर अन् हास्य भेट

नजर अन् हास्य भेट

डोळ्यात जेंव्हा सांज उतरते, मन उगाच हळवं होउ लागतं, कातर वेळ तीलाच म्हणतात ना?
आधीच पाणीदार असलेले डोळे वेगळेच भासु लागतात, अनेक गतस्मृतीना मौनात आठवू लागतात, शुन्यात शोधु लागतात, खरं तर सार्‍या दुःखाच्या, विरहाच्या, आत लपलेल्या नाजुक, मुक्या भावनांच्या.

अलगद उलगडू लागतो मग एक एक कप्पा अतंरातला, शोधू लागतो स्वतःची जागा. कुठे काय चुकलं याची गणितं करू लागतो, बराच उहापोह करूनही हाती काहिच लागत नाही, मग कधी उगाच वाळूवर रेघोट्या ओढीत बसतं मन. उभ्या आडव्या रेघा मारून काही काळ वाळू सरकते अन् हळूच नकळत पुन्हा जागेवर येते. आलेली लाट परत माघारी जाते तशी.

असचं असतं का आयुष्य आपलं? प्रश्न मनाला पडतो, पुन्हा तेच चक्र सुरू होत. पायाखाली केव्हा पाण्याचा थंड स्पर्श होतो ते सुध्दा कळत नाही. मग आवरतं घेतो स्वतःला, उठून आजू बाजूला पाहतो, तर काय येथे प्रत्येक जण असाच स्वतःला शोधायला आलेला.

चंद्रभागेच्या वाळवंटात आणि यात काहीच फरक उरत नाही. तीथे परस्परांचे चरण स्पर्श, गळा भेट होते, पांडुरंगाच्या शोधात, तर इथे हलकी नजर अन् हास्य भेट आपल्यातले आपण सापडलो म्हणून.

=शिवाजी सांगळे  २१.०६.२०१७